Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Ο καθένας έχει τον παράδεισο/αποχαιρετισμό που του αξίζει

Ένας γνωστός μου, επαγγελματίας - και (ΟΧΙ: αλλά) εραστής του αντικειμένου - ντράμερ έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό, την άνοιξη, 30 ετών. Οι γονείς του, άθεοι, του έκαναν πολιτική κηδεία στο α’ νεκροταφείο αθήνας (δεν ήξερα καν ότι εκεί ”φιλοξενούν” τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Και κάπως, όταν το έμαθα αυτό, κάπως με καθησύχασε.)

Στην κηδεία λοιπόν, δικοί του άνθρωποι μίλησαν γι’ αυτόν, διαβάστηκαν κείμενα που αγαπούσε, ακούστηκε ηχογραφημένος να παίζει ο ίδιος αυτός, ο περί ου (άσχημος ο μη τονισμός, το ξέρω, άστε τις γκρίνιες) η όλη κίνηση, κάποιοι φίλοι και συνεργάτες του παίξανε ζωντανά μουσική, καθώς επίσης έφτασε εκεί και συμμετείχε μουσικά, παίζοντας και τραγουδώντας δηλαδή, και το ποίμνιο της νιγηριανής εκκλησίας, όπου αυτός συστηματικά πήγαινε τις κυριακές και συνόδευε τα μέλη του στις τελετές τους. Ο κόσμος στην κηδεία συγκινήθηκε και έκλαψε. Θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, απλώς αυτός ο αιφνιδιασμός ήταν καταλυτικός. Ή μάλλον, ο κόσμος θα έκλαιγε ούτως ή άλλως.

Από το νεκροταφείο αργότερα ενημέρωσαν την οικογένεια ότι το απόγευμα της ίδιας ημέρας, οι νιγηριανοί επέστρεψαν εκεί στο χλοερό τόπο (τα νεκροταφεία μας… εκεί! παραμένουν χλοερά!) και έπαιξαν μουσική ξανά για να τον τιμήσουν, ή να τον κλάψουν, ή να τον χαιρετήσουν, ή να τον γλεντήσουν, ή ό,τιδήποτε που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να ονοματίσω με σιγουριά, καθώς οι εθνολογικές μου γνώσεις κινούνται σχετικά ημιμέτρως.

Στην Αίγυπτο που ήμασταν με τον Κώστα, ένας που τον έλεγαν Χάλεντ και το όνομά του σημαίνει αθάνατος, μας είπε κάτι που του έλεγε ο πατέρας του - και μάλλον το λένε κι όλοι οι πατεράδες στην Αίγυπτο. Δηλαδή θρησκογενής, το πιθανότερο, θυμοσοφία: ” Πρέπει πεθαίνοντας να αφήσεις κάτι που θα συνεχίσει, θα παρατείνει την παρουσία σου στη ζωή και που θα κάνει το καλό στον κόσμο που μένει πίσω. Το προτιμότερο είναι: ένα παιδί (για ευνόητους λόγους) ή ένα δέντρο να ρίχνει σκια στον περαστικό ή μία πηγή να δροσίζει έπίσης τον περαστικό. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο περί ου εν μέρει το παρόν κείμενο, μεταξύ πολλών άλλων αγαθών που σίγουρα κληροδότησε πεθαίνοντας, άφησε στη μνήμη αυτών των φίλων του και κάποια - δροσερά σα γάργαρο νερό και σα γιγάντια πλατανόφυλλα στην μέση της ερήμου - ρυθμικά sessions (έτσι τα λένε?) με τα οποία αυτοί οι φίλοι του λατρεύαν το θεό τους, ή εν πάση περιπτώσει περνάγαν καλά τις κυριακές τους, τα πρωινά. Και ένιωσαν ευγνωμοσύνη.

(σχετικό/άσχετο:

το νεκροταφείο της αρτέμιδος/βραυρώνας/λούτσας/ή όλα αυτά μαζί

είναι γαμώτο πολύ όμορφο, σχεδόν καθηλωτικό)

Τατιάνα Άννα

Δεν υπάρχουν σχόλια: