Ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία!...

«…Όλα πρέπει να είναι καλά. Μια κοινωνία-πρότυπο δεν μπορεί να έχει εγκλήματα ούτε άσχημα πράγματα.

Αλλά το σωστό είναι ότι πρέπει να ξέρεις. Αν δεν έχεις όλες τις πληροφορίες δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε να αποφασίσεις ούτε να έχεις άποψη. Μετατρέπεσαι σε ηλίθιο, ικανό να πιστέψει σε οτιδήποτε.

Γι’ αυτό εγώ είχα απογοητευτεί τόσο πολύ με τη δημοσιογραφία και άρχισα να γράφω μερικά πολύ σκληρά διηγήματα.

Σε τόσο σπαρακτικούς καιρούς δεν μπορείς να γράφεις με προσήνεια. Χωρίς καμία τρυφερότητα γύρω μας, είναι αδύνατον να παράγεις αριστουργηματικά κείμενα. Γράφω για να κεντρίσω λιγάκι και να αναγκάσω κι άλλους να μυρίσουν σκατά. Πρέπει να κατεβάσουμε το μουσούδι μας στο έδαφος και να μυρίσουμε τα σκατά. Έτσι τρομοκρατώ τους δειλούς και ενοχλώ εκείνους που αρέσκονται να φιμώνουν όσους μπορούμε και μιλάμε.

Δεν μπορούσα πια να μένω σιωπηλός, γράφοντας βλακείες με αντάλλαγμα κάποιον έπαινο. Το παιχνίδι είχε υπερβολικά αυστηρούς κανόνες. Μπορούσες να λες μόνο «ναι». Και δεν άξιζε τον κόπο.

Τα’ στειλα όλα στο διάολο και έγραφα μερικά διηγήματα απογυμνωμένα. Τα διηγήματά μου μπορούσαν να βγαίνουν στη μέση του δρόμου, τσιτσίδι, ουρλιάζοντας: «Ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία!».

Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες «Η βρώμικη τριλογία της Αβάνας»

Δεύτερη ιστορία

Συνέντευξη

Πως βρέθηκες στον αμερικανικό στρατό; «Χρειαζόμουνα δουλειά, όταν έμαθα ότι ο στρατός προσλαμβάνει. Μου αρέσει να ταξιδεύω και να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, οπότε κατατάχτηκα».

Όταν έμαθες πως θα πας στο Ιράκ πως αντέδρασες; «Ενθουσιάστηκα! Μου αρέσει να ταξιδεύω και το αντιμετώπισα σαν ένα επαγγελματικό ταξίδι με όλα τα έξοδα πληρωμένα».

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη Ιράκ; «Χάος».

Μετάνιωσες που πήγες εκεί; « Όχι».

Σου πέρασε από το μυαλό να παραιτηθείς; «Όχι».

Σε έχω δει σε φωτογραφίες με το όπλο ανά χείρας, με την πλήρη εξάρτυση της στολής και το ανάλογο ύφος. Σου αρέσει το στυλ «Ράμπο»; «Ήμουνα στο κόσμο μου. Κάνεις πολλά περίεργα πράγματα όταν είσαι εκεί».

Πως σε υποδέχτηκαν όταν επέστρεψες; «Δεν έκαναν καμία παρέλαση ή τίποτα άλλες τέτοιες αηδίες για καθυστερημένους».

Πως νομίζεις ότι θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος και πότε; «Πιστεύω ότι θα πάρει πολύν καιρό μέχρι να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Θα είμαστε εκεί για δεκαετίες».

Ποια ήταν η καλύτερη και αντίστοιχα η χειρότερη στιγμή σου στο Ιράκ; «Και καλύτερη και χειρότερη στιγμή ήταν όταν έφευγα από το Ιράκ».
Τι θα έλεγες στους συγγενείς των θυμάτων σου; «Γεια σας. Με λένε Κόλμπι Μπάζελ. Πως είστε;».

Τι θα έλεγες σε όσους προσπάθησαν να σε σκοτώσουν; «Γεια και…αστοχήσατε!».

Συνηθίζεται ο πόλεμος; «Οι άνθρωποι μπορούν να συνηθίσουν τα πάντα όταν το θέλουν».

Τελικά αξίζει κάτι η ανθρώπινη ζωή; «Μπα. Όχι πραγματικά».

(…Ένας από τους χιλιάδες αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ… «από πλήξη» όπως λέει, κατέγραφε όλα όσα ζούσες σε ηλεκτρονικό ημερολόγιο…Ο Κόλμπι Μπάζελ έγραψε για τον πόλεμο του Μπους έτσι όπως σκότωνε: απλά, δίχως σκέψεις και ερωτήματα, κυνικά…Ετσι όπως απάντησε και στις ερωτήσεις.

Συνέντευξη: Μπετίνα Παναγιωταρά)

(Σοφία Κ)