Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

...love song...


Τρίτη ιστορία

Σ’ ένα στενάχωρο ισόγειο στο Περιστέρι…η οικογένεια Μορί από τη Σενεγάλη – ο πατέρας Σεκ, η μητέρα Ζοσέ και η ηλικίας επτά μηνών Σουνέκα. Η μεγαλόσωμη, επιβλητική Ζοσέ, αν και πλέον αισιόδοξη, παραμένει επιφυλακτική, διηγείται σχεδόν αποστασιοποιημένα, χωρίς να προδίδει τα συναισθήματα της. Ελέγχει τη γλώσσα του σώματος.

«Είμαι στην Ελλάδα από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Οι γονείς μου με ανάγκασαν να παντρευτώ τον πρώτο μου σύζυγο, παρότι ήμουν ερωτευμένη με τον τωρινό μου από μικρό παιδί. Όταν πέθαναν ζήτησα διαζύγιο για να απελευθερωθώ, αλλά ο άντρας μου δεν δεχόταν. Έφυγα και βρήκα τον Mr Morry (σ.σ. έτσι αποκαλεί τον άντρα της σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας) στο Νότο όπου μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος. Εκεί παντρευτήκαμε, αφού πρώτα κατάφερα να εξασφαλίσω τα χαρτιά του διαζυγίου. Όμως ο πρώην σύζυγός μου έβαλε έναν ξάδερφό του που πολεμά με τους αντάρτες να σκοτώσουν τον Mr Morry. Έφτασαν στο σημείο να κακοποιήσουν και να απειλήσουν την πρώην γυναίκα του, ψάχνοντας για εκείνον. Η πλήρης αναρχία στη χώρα μου έχει δημιουργήσει μια μαφία πληρωμένων δολοφόνων που δεν δίνουν λογαριασμό. Μόλις καταλάβαμε ότι αργά ή γρήγορα θα μας σκότωναν, φύγαμε. Περπατήσαμε μέχρι τη Γουινέα, περάσαμε στην Ακτή Ελεφαντοστού κι έπειτα στη Λιβύη. Εκεί δουλέψαμε, εγώ σε εστιατόριο και ο άντρας μου σε οικοδομές. Η Ευρώπη αποτελούσε ελπίδα, στην Ιταλία είχα συγγενείς που πίστευα ότι θα μας βοηθήσουν. Πληρώσαμε 2.000 δολάρια ο καθένας σε έναν Λίβυο για να πάμε με πλοίο εκεί, ταξιδεύοντας με άλλους 35 μετανάστες. Αλλά μας κορόιδεψαν. Κατεβήκαμε από το πλοίο νομίζοντας πως είμαστε στην Ιταλία, ενώ βρισκόμαστε στο Πειραιά

Φτάνοντας στην Αθήνα ετοιμόγεννη, περιπλανήθηκα σε Ομόνοια και Πλατεία Αμερικής, τελικά βρήκα την Praksis, γέννησα κι εγκαταστάθηκα πρώτα στο Ίλιον και μετά εδώ». Χαμόγελο…

(συνέντευξη –Παναγιώτης Μενέγος για τον Ταχυδρόμο)


«Εμένα τότε με καταδίωκε η νοσταλγία. Πάντοτε έτσι ήμουν και δεν ήξερα πώς να ξεφορτωθώ τη νοσταλγία για να ζήσω ήρεμα.

Ακόμη δεν το έχω μάθει. Και υποψιάζομαι ότι ποτέ δεν θα το μάθω. Αλλά τουλάχιστον ξέρω κάτι πολύτιμο: Είναι αδύνατον να ξεφορτωθώ τη νοσταλγία, γιατί είναι αδύνατον να ξεφορτωθεί κανείς τη μνήμη. Είναι αδύνατον να ξεφορτωθείς ό,τι έχεις αγαπήσει.

… Κι αυτό είναι εκείνο που αναζητούμε όλοι καθημερινά: Να μη σπαταλήσουμε τη ζωή μας μονάχοι, να συναντήσουμε κάποιον, να δοθούμε λίγο, να αποφύγουμε τη ρουτίνα, να απολαύσουμε το κομμάτι της γιορτής που μας αναλογεί».

Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες «Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας»

(Σοφία Κ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: