Ιστορίες ανθρώπων.
Λόγια ανθρώπων.
Διαβάζω.
Λέξεις - πολλές – στη σειρά – φράσεις …
… εικόνες – μνήμες
ζωντανά τοπία μικρών κολάσεων.
κ πάλι λέξεις – πάνω σε χαρτί λέξεις στη σειρά,
καινούργιες φράσεις…
τώρα.
κάποια δάκρυα που χάθηκαν επειδή κανείς δεν ήταν εκεί να συμπονέσει κ η στιγμή χάθηκε…
… … …
κ έρχονται πάλι λέξεις
να πουν την ιστορία
για να ξορκιστεί η λήθη
να ξορκισθεί ο θάνατος της στιγμής που παρήλθε
και μας έκανε καινούργιους.
Καμιά φορά δεν υπάρχει ιστορία
- πολλές λέξεις όμως –
για να καλύψουν την απουσία της ζωής που κανείς δεν θυμάται.
Θα είμαι εδώ όταν συμβούν όλα
θα πω τις λέξεις με ολοκάθαρες γαλάζιες κηλίδες ειλικρίνειας.
Θα θυμόμαστε ο ένας τον άλλον για μια στιγμή
μετά θα ξεχαστούμε αλλά πάντα θα θυμόμαστε - τη στιγμή.
( κοιμήθηκα … κ ωχ θεέ μου … ξέχασα να ξυπνήσω! )
Τέλη Αυγούστου 2007
Ιστορίες ανθρώπων
Πρώτη ιστορία
Gwen de Freitas (ποινή φυλάκισης 18 χρόνια)
«Είμαι ήδη 4 χρόνια στη φυλακή για το φόνο του άντρα μου. Κατηγορήθηκα μαζί με τον αδελφό μου – στην πραγματικότητα ο αδελφός μου τον σκότωσε και εκτίει ισόβια κάθειρξη. Εγώ είμαι μέσα ως συνεργός. Με βίασαν για πρώτη φορά όταν ήμουν 5 ετών. Μετά με βίαζε συνέχεια ο άντρας μου. «Άλλωστε, απολαμβάνεις το σεξ από τα 5 σου!» μου έλεγε συνέχεια. Βίασε και τον γιό μου. Το έμαθα μόλις πριν από δύο χρόνια. Ζούσαμε με το φόβο. Γυρνούσε σπίτι και μας κλείδωνε όλους μέσα. Τα παιδιά έτρεμαν κυριολεκτικά από το φόβο τους. Όσες φορές προσπάθησα να πάω στην αστυνομία, με οδηγούσε έξω από το σπίτι και μου κολλούσε το όπλο στο κεφάλι ή μου το έβαζε μέσα στο στόμα. Το βράδυ πριν τον σκοτώσει ο αδελφός μου με είχε βιάσει. Ήταν πολύ ζηλιάρης. Αν με κοιτούσε κανείς στο δρόμο, ήθελε να του επιτεθεί. Όταν γυρνούσαμε σπίτι, ορμούσε σ’ εμένα. Όλα ξεκίνησαν 8 μήνες μετά το γάμο μας. Στην αρχή ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο. Ζήλεψε για κάποιο λόγο και με χτύπησε. Μετά ζήτησε συγγνώμη κι εγώ σκέφτηκα πως δεν θα ξαναγίνει. Όμως, γινόταν όλο και συχνότερα – και όλο και χειρότερα. Χτυπούσε εμένα, φώναζε και χτυπούσε τα παιδιά. Και τα έκανε όλα νηφάλιος. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν έπαιρνε ναρκωτικά. Δεν το έχω μετανιώσει που πέθανε. Ωστόσο, έχω ζητήσει συγγνώμη από τη μητέρα του, από τα παιδιά μου, από όλους. Δεν ήταν σωστό να πάρω το νόμο στα χέρια μου. Όμως ήμουν τόσο εγκλωβισμένη τότε. Τώρα είναι διαφορετικά. Είμαι πολύ πιο δυνατή κι έχω μάθει να συγχωρώ.»
(απλώς μια συνέντευξη από Κυριακάτικη εφημερίδα ) – έτσι περνούν οι Κυριακές, διαβάζω ξυπνάω - και ξανακοιμάμαι. Θυμάμαι ότι ίσως το ξαναέζησα κι εγώ αυτό – τρομάζω και ξανακοιμάμαι.
(Σοφία Κ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου